Το ανθρώπινο κεφάλαιο του Γιώργου Καμίνη

του Κωστή Παπαϊωάννου

από το blog του    αντίφωνο
Όσοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επέβαιναν στην εκλογική υπερταχεία που έφερε τον Γ. Καμίνη στη δημαρχία συνομολογούν ότι το θαύμα των δύο μηνών πραγματοποιήθηκε χάρη σε μια και μόνη καύσιμη ύλη, τους ανθρώπους. Αυτοί ήταν το κεφάλαιο του νέου δημάρχου. Οι ομόκεντροι κύκλοι που σχηματίστηκαν γύρω από τον αρχικό πυρήνα φίλων εθελοντών αποτέλεσαν ένα ιδιότυπο εργαστήρι παραγωγής ιδεών, δράσεων και επικοινωνίας. Σε αυτούς τους κύκλους δούλευαν νυχθημερόν άνθρωποι από διαφορετικούς χώρους. Προσήλθαν ξεπερνώντας τις διαφορές τους και αναζητώντας κοινούς τόπους, είτε ανήκαν σε κομματικούς σχηματισμούς είτε όχι. Γρήγορα η κλιμακούμενη δυναμική της εκλογής υπερέβη τα σφάλματα που γεννούσε ο ερασιτεχνισμός τους. Υπερπήδησαν επίσης τις τρικλοποδιές που τους έβαζε η κομματική ιδρυματοποίηση όσων αδυνατούσαν να αντιληφθούν αυτό που ερχόταν ή επιδίωκαν να το στριμώξουν στον ασφυκτικό χώρο του κομματικού σωλήνα.
Την ώρα που ο Γ. Καμίνης βρίσκεται αντιμέτωπος με το εθνικό μας αδιέξοδο σε κλίμακα πόλης, αυτό το ανθρώπινο κεφάλαιο είναι ταυτόχρονα το μεγάλο του στοίχημα. Μπροστά λοιπόν στην ανάληψη ενός δήμου στα πρόθυρα κατάρρευσης και μιας πόλης βυθισμένης στην εγκατάλειψη και τον αυτοοικτιρμό, απαιτείται εργώδης προσπάθεια για να ενεργοποιηθούν οι άνθρωποι της πόλης: τεχνοκράτες, επιστήμονες, πνευματικοί και καλλιτεχνικοί δημιουργοί, πολίτες που ασφυκτιούν, νέοι που πάλλονται χωρίς εκφραστική διέξοδο. Το κεφάλαιο αυτό δεν είναι πόρος πολυτελείας, είναι όρος επιβίωσης. Είναι η μόνη αποσκευή του νέου δημάρχου απέναντι στο πελατειακό τέρας. Είναι η ενσυνείδητη απάντηση στο πανίσχυρο ρεύμα της αποχής και τη σιωπηρή αποδοχή του αδιεξόδου. Είναι η μόνη φωτεινή αναλαμπή στον ζοφερό χειμώνα του ’10 που ανοίγεται εμπρός μας. Είναι το ζωντανό ανάχωμα στην επελαύνουσα βία των νεοναζί που στρογγυλοκάθονται πλέον στο δημοτικό συμβούλιο.
Προσοχή όμως. Θα ήταν μεγάλο σφάλμα να εκληφθεί, λόγω μετεκλογικής ευφορίας, το κεφάλαιο αυτό ως δεδομένο. Την ώρα της μεγάλης ύφεσης και της συνακόλουθης απονομιμοποίησης κάθε πολιτικού θεσμού, δεν υπάρχουν δεδομένοι πιστοί κανενός. Δεδομένοι είναι μόνο οι κόλακες της εξουσίας. Τους υπόλοιπους ο νέος δήμαρχος πρέπει να τους πείσει εκ νέου με την άσκηση των καθηκόντων του. Υπάρχει βέβαια πρόσφορο έδαφος, καθώς είναι πασίδηλο ότι εκείνοι που χάρηκαν με τη νίκη του είναι πολύ περισσότεροι από όσους τον ψήφισαν. Δεν θα είναι όμως εύκολο να μετατρέψει την θετική υποδοχή της εκλογής του σε ενεργοποίηση. Μπορεί πολλοί να χάρηκαν αλλά δεν παύουν να παραμένουν επιφυλακτικοί. Εξάλλου, αν δεν ήταν επιφυλακτικοί, θα είχε ηττηθεί ευκολότερα ο χειρότερος δήμαρχος της μεταπολιτευτικής Αθήνας.
Απέναντι στο εκλογικό συμβάν της Αθήνας (και της Θεσσαλονίκης με άλλους όρους) κανείς δεν μπορεί να μένει δογματικά αμετακίνητος. Η επιμονή στη δια της βίας επαλήθευση παλαιών βεβαιοτήτων αποδεικνύεται κραυγαλέα ανεπαρκής. Η ανάγνωση λοιπόν αυτού του συμβάντος προϋποθέτει πριν από όλα την υπέρβαση του ίδιου μας του εαυτού και των καθηλωμένων μας ταυτοτήτων. Να γιατί «η δυνατότητα Καµίνη είναι ταυτόχρονα οδυνηρή και λυτρωτική. Οδυνηρή γιατί ως εµπειρική, γήινη, παρούσα δυνατότητα αλλαγής, µας θέτει µπροστά στο ενδεχόµενο να συµπορευτούµε µε ανθρώπους που δεν µας µοιάζουν και µε δυνάµεις µε τις οποίες διαφωνούµε. Αλλά και λυτρωτική γιατί µας επιτρέπει να το κάνουµε αξιοπρεπώς, γιατί σε αυτό το εγχείρηµα όλοι µοιάζουν να έχουν αλλάξει, έστω ελαφρώς» όπως έγραφε προεκλογικά ο Παναγής Παναγιωτόπουλος (Τα Νέα, 10/11).
Οι περιπτώσεις Καμίνη-Μπουτάρη κι άλλων λιγότερο προβεβλημένων μη κομματικών υποψηφίων αποτελούν δείγμα ότι το άρρωστο πολιτικό σύστημα δείχνει ακόμα σημάδια ζωής. Πρόκειται, θα έλεγε κανείς, για μια ασθενική ανταπόκρισή του στο αίτημα για νέους τρόπους ανάδειξης πολιτικού προσωπικού. Συνακόλουθα, δημιουργεί και την ελπίδα για μια άλλη άσκηση της ίδιας της πολιτικής. Δεν πρέπει όμως να φτάσουμε στο άλλο άκρο (όπου μας ωθεί η μιντιοκρατία), να θεωρείται δηλαδή η μη κομματική ένταξη ως εχέγγυο επάρκειας ή ακεραιότητας.
Τέλος, οι ηγεσίες της Αριστεράς καλούνται να αναστοχαστούν πάνω στο γεγονός ότι δεν είχαν καν τα στοιχειώδη ρεφλέξ να επιλέξουν ποιον θέλουν να αντιπολιτεύονται στον δήμο. Ακόμα και όταν ο απερχόμενος δήμαρχος έριξε απεγνωσμένος ψηφοθηρικά δίχτυα στα μαύρα νερά του ρατσιστικού περιθωρίου, η Αριστερά, απελπιστικά κοντή μπροστά στο ύψος των περιστάσεων, δεν του έδειξε ευθέως το δρόμο προς το σπίτι του.
Ευτυχώς το έκαναν οι πολίτες.