Έχει σημασία να αναφέρω την οδό; Καμία. Είναι η λιμνούλα μας (χωρίς πάπιες ακόμη) που σχηματίστηκε με ένα 10λεπτο μπουρινάκι. Έσκισε πάλι ο καλιτέχνης δήμαρχός μας... Και για να μην παρεξηγούμαστε. Όταν με το καλό έρθει ο Καμίνης και βλέπω τα ίδια, τότε θα ακολουθήσει και αυτός τον δρόμο του ροζ Νικήτα όσον αφορά τις αναρτήσεις μου.
Όλα κι όλα!!!
Όοοοχι δεν είναι άσχετος!!! Είναι κολητός του George PASOK και θέλουν να εξασκούνται στο κανόε καγιάκ το χειμώνα στην γειτονιά μας...
Απόσπασμα από την σπουδαία και συγκινητική γιορτή του σχολείου μας.
Το μόνο που με στεναχωρεί και με ξενίζει είναι ότι οι γιορτές στα δημοτικά, όσο γνωρίζω, γίνονται με την συμμετοχή μίας τάξης και μόνο και όχι ολόκληρου του σχολείου, με παρουσία ΟΛΩΝ των δασκάλων και γιατί όχι και του συλλόγου.
Προσπερνώντας όμως κοντοστάθηκα και γύρισα, ενοχλημένος από μία μίξη δυσωδίας από ούρα, μούχλα, κόπρανα και καπνό! Έβγαινε ακριβώς δίπλα από το "Ωραίο σπίτι" το οποίο πριν από λίγες μέρες που ξαναπέρασα ήταν κλειστό και αμπαρωμένο...
Τώρα όμως ήταν ανοιχτό!!! "Εδώ μέσα ζουν άνθρωποι κε. δήμαρχε;", σχεδόν αναφώνησα!!! Προφανώς γιατί υπάρχουν αντικείμενα καθημερινής χρήσης και μάλιστα προσφάτως χρησιμοποιημένα...
 |
| Και το χειρότερο; Αυτό το ερειπωμένο σπίτι, από τα παλαιότερα της γειτονιάς, έχει και αυλή που εφάπτεται με το "Ωραίο σπίτι"!!! Αυτοί οι γείτονες μπορούν και ζουν δίπλα σε αυτή την μικροβιολογική βόμβα; Δεν θα ήθελα να πιστέψω ότι εκεί μέσα κάποια "άρρωστα" παιδιά, κάνουν χρήση της δόσης τους, και δεν έχει επιληφθεί του θέματος κάποιος αρμόδιος... |
...γιατί ΟΥΤΕ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΛΑΝΙ
ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗ!!!
Ο Γιώργος Καμίνης δίνει τη μάχη για τη Δημαρχία της Αθήνας έχοντας στο πλευρό του επώνυμους και καταξιωμένους ανθρώπους από τους χώρους της επιστήμης, της έρευνας, των γραμμάτων, των τεχνών. Οι άνθρωποι του πολιτισμού έδωσαν το βράδυ της Κυριακής το παρόν στο BIOS, σε μια θερμή, ουσιαστική εκδήλωση.
Το
μήνυμα της παρουσίας των ανθρώπων του πολιτισμού πλάι στον Καμίνη είναι
διπλό: Στήριξη κατά την προεκλογική περίδο αλλά και εγγύηση για το μετά. Ο δήμος θα κερδηθεί, και ο Καμίνης επικεφαλής του «δικαίωματος στην πόλη» θα τον διοικήσει με τη βοήθεια των ανθρώπων που, κατά
τεκμήριο, γνωρίζουν και μπορούν να δώσουν λύσεις σε μια σειρά από κρίσιμα προβλήματα.
Τον υποψήφιο προλόγησαν με ζεστούς, προσωπικούς τόνους και χιούμορ ο συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος και η Ελευθερία Αρβανιτάκη ενώ ο αρχιτέκτονας Ανδρέας Κούρκουλας έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου ενόψει των δραματικών προβλημάτων στο κέντρο της Αθήνας.
Αυτή
τη στήριξη και την υπόσχεση για μια δημιουργική συνέχεια σηματοδοτούν και οι παρουσίες των επωνύμων στη χθεσινή συγκέντρωση. Ανάμεσά τους σημειώνουμε Αγγελος Δεληβοριάς, Πέμη Ζούνη, Ειρήνη Γερουλάνου, Νίκος Μουζέλης, Θάλεια Δραγώνα, Νίκος Περράκης, Γιάννης Κουτσομύτης, Ξένια Καλογεροπούλου, Πόπη Διαμαντάκου, Μιχάλης Καρχιμάκης, Γιώργος Κοτανίδης,Λένα Διβάνη, Μάνος Ελευθερίου, Στέλιος Κούλογλου, Αννα Νταλάρα, Βάσω Κιντή, Ορέστης Ανδρεαδάκης, Γογώ Μπρέμπου, Κίττυ Αρσένη, Μαρία Ρεπούση, Θανάσης Καστανιώτης, Τίτος Πατρίκιος, Νίκος Γκιώνης, Εύα Αντωνοπούλου, Γιάννης Κωνσταντίνου, Χρήστος Χωμενίδης, Στέφανος Πεσμαζόγλου, Βασίλης Πεσμαζόγλου, Χρόνης Μπότσογλου, Γιάννης Βαλαβανίδης,
Δημήτρης Παπούλιας, Αντώνης Ρουπακιώτης, Αννα Βαγενά, Χριστίνα Αγριαντώνη, Μαρία Φαραντούρη ,Ρένη Πιττακή.
Η ομιλία του Γ. Καμίνη και οι προτάσεις για την Αθήνα του πολιτισμού:
"Δεν μπορώ να φανταστώ μια προσπάθεια ανάταξης της Αθήνας, χωρίς την κινητοποίηση των δυνάμεων της τέχνης και του πολιτισμού.
Δεν μπορώ να φανταστώ μια προσπάθεια ανάπτυξης της Αθήνας, χωρίς την προσφυγή στη γνώση του επιστημονικού και ερευνητικού μας δυναμικού.
Δεν μπορώ να φανταστώ μια προσπάθεια αναζωογόνησης της Αθήνας, χωρίς την ενεργό συμμετοχή των πιο νεανικών και καινοτόμων δημιουργικών της δυνάμεων.
Για όλους εμάς, αυτό, ίσως να είναι αυτονόητο. Είναι αυτονόητο για μια πρωτοβουλία, που θέλει να εκφράσει τις ευαισθησίες για την οργάνωση και τη λειτουργία της πόλης, για το δομημένο και το φυσικό της περιβάλλον, για τους πόρους της που σπαταλιούνται και τους ανθρώπους της που δυστυχούν.
Πουθέλει να εκφράσει τις ιδέες και τις προσπάθειες για ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης, για μια πόλη φιλική προς το περιβάλλον και ευαίσθητη προς τους κατοίκους της. Για μια πόλη βιώσιμη και αξιοβίωτη.
Γι’ αυτό και, από τη πρώτη στιγμή, απευθυνθήκαμε στο ανθρώπινο κεφάλαιο της
Αθήνας. Είναι ο πλούτος, και η δύναμή της. Θα μπορούσα να πω, μάλιστα, ότι είναι η πρώτη φορά που, σε τέτοια έκταση, επιχειρήθηκε η συσπείρωση αυτού του κεφαλαίου. Και είναι η πρώτη φορά που, σε τέτοια έκταση, επιτεύχθηκε η συσπείρωση αυτή.
Είμαστε
σε συνεχή διάλογο με τους ανθρώπους που ζουν την πόλη, που πονούν την
πόλη, που εργάζονται για την πόλη και που θα συνεχίσουν να εργάζονται για την πόλη. Και ανάμεσά τους, με τους ανθρώπους εκείνους, νεότερους ή παλαιότερους, αναγνωρισμένους ή λιγότερο γνωστούς, στους οποίους οφείλουμε ό,τι ζωντανό, όμορφο και ενδιαφέρον έχει να επιδείξει η Αθήνα τα τελευταία χρόνια.
Όμως, και στην περίπτωση αυτή, είμαστε υποχρεωμένοι να υπερασπιστούμε το αυτονόητο. Η Αθήνα, για παράδειγμα, είναι το μεγαλύτερο ακαδημαϊκό κέντρο της χώρας. Φιλοξενεί ορισμένα από τα σημαντικότερα -και πάντως, τα αρχαιότερα- ερευνητικά κέντρα, τους περισσότερους από τους μεγάλους πολιτιστικούς θεσμούς και φορείς της, δημόσιους και ιδιωτικούς.
Μου είναι ανυπόφορη η ιδέα μιας δημοτικής αρχής που αγνοεί επιδεικτικά αυτό το γεγονός. Που συνεχίζει αμέριμνη να υπάρχει, σαν όλα αυτά να μην υπήρχαν. Που όχι μόνο δεν αναζητεί δημιουργικά, μορφές συνεργασίας και αξιοποίησης του έργου που παράγουν, αλλά και πολλές φορές τα αντιπολιτεύεται. Καθιερώνει, ας πούμε, το λεγόμενο Αθηναϊκό Φεστιβάλ, απέναντι στο Φεστιβάλ Αθηνών!
Και μόνο το γεγονός αυτό, προκαλεί θλίψη. Και ακόμη περισσότερο προκαλεί οργή, η διαπίστωση ότι αυτή είναι η αντίληψη της απερχόμενης δημοτικής αρχής για τον πολιτισμό. Και ότι εκεί εξαντλείται.
Είχα πρόσφατα την ευκαιρία να ακούσω από τον Γιώργο Λούκο τις σκέψεις του -και να του αναπτύξω ορισμένες δικές μου- για μια ουσιαστική διάχυση του Φεστιβάλ Αθηνών μέσα στην πόλη, ενδεχομένως και σε όλη τη διάρκεια του χρόνου.
Με απασχολεί επίσης σοβαρά, το πώς ο Δήμος θα μπορούσε, σε συνεργασία με πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα, να συμβάλει στην ενημέρωση του κοινού για τα σύγχρονα επιτεύγματα της επιστήμης. Στην ευρύτερη διάχυση της γνώσης, αλλά και στην εξοικείωση με το κριτικό πνεύμα, την περιέργεια και την ακρίβεια που χαρακτηρίζουν την επιστημονική και ερευνητική αναζήτηση. Το θεωρώ κρίσιμο για τη διαμόρφωση υπεύθυνων και ενεργών πολιτών.
Σκέφτομαι, τέλος, τις ιδιωτικές πρωτοβουλίες που αναπτύσσονται στον χώρο της τέχνης. Δεν μου είναι αδιάφορο το γεγονός ότι αίθουσες τέχνης και γκαλερί έχουν αναδείξει ορισμένους από τους πιο αξιόλογους νέους Έλληνες δημιουργούς. Ότι έχουν υλοποιήσει σχέδια μεγάλης εμβέλειας, ορισμένα από τα οποία δεν πέρασαν απαρατήρητα και στον διεθνή χώρο. Ποιες συνέργειες θα μπορούσε να αναπτύξει ο Δήμος; Τι ουσιαστικότερο θα μπορούσε να κάνει, πέρα από το να προσκαλείται και να παρευρίσκεται στα εγκαίνια μιας έκθεσης;
Όμως, το ξέρουμε καλά:
Ο καθένας, δίνει αυτό που διαθέτει.
Ο καθένας, κάνει αυτό που είναι.
Αυτό είναι ο κύριος Κακλαμάνης, γι’ αυτό και έδωσε αυτό που έδωσε, και έκανε αυτό που έκανε.
Οι άνθρωποι που συσπειρώνονται στην πρωτοβουλία μας, είναι διαφορετικοί. Είμαστε διαφορετικοί. Θέλουμε μια Αθήνα διαφορετική από αυτή που είναι σήμερα, έχουμε εργαστεί γι’ αυτό και ξέρουμε ότι, όλοι μαζί, μπορούμε να το επιτύχουμε.
Γι’ αυτό είμαστε σήμερα εδώ.
Φίλες και φίλοι,
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να περιγράψω τη σημερινή εικόνα της Αθήνας. Οι περισσότεροι από εσάς έχετε πρόσφατα ή παλαιότερα μιλήσει γι’ αυτήν, με τη γνώση του ειδικού ή, απλώς, με την ιδιότητα του πολίτη. Και ορισμένες φορές, μιλήσατε με τρόπο συγκλονιστικό.
Το ιστορικό κέντρο καταρρέει. Η πόλη παρακμάζει, ο κοινωνικός ιστός της διασπάται, νέα σύνορα τη διατρέχουν, εντάσεις συσσωρεύονται. Ολόκληρες περιοχές βυθίζονται στην ανασφάλεια, τον φόβο και το μίσος. Η καθημερινότητα των πολιτών εκβαρβαρίζεται. Και η θέση της Αθήνας στο παγκοσμιοποιημένο δίκτυο των πόλεων υποβαθμίζεται, υποβαθμίζοντας ταυτόχρονα τη θέση της χώρας.
Γιατί η Αθήνα, δεν είναι μια οποιαδήποτε πόλη. Οι οικονομικές, πολιτικές, διοικητικές και πολιτισμικές σχέσεις της χώρας με το διεθνές περιβάλλον, περνούν από αυτήν. Το ποια είναι η Αθήνα, αφορά και επηρεάζει όλη τη χώρα. Το ποια θα μπορούσε να είναι η Αθήνα, αφορά επίσης -και θα επηρεάσει- όλη τη χώρα.
Είναι μια διάσταση της μάχης που δίνουμε, η οποία από πολλούς αγνοείται και από άλλους συσκοτίζεται στο όνομα μιας γενικής πολιτικής διεκδίκησης. Στην πραγματικότητα, η σχέση Αθήνας - Ελλάδας κάνει εθνικά κρίσιμο το διακύβευμα αυτών των εκλογών, βαθαίνει πολιτικά το νόημα της ψήφου, καλεί σε εγρήγορση όλες τις υγιείς και δημιουργικές δυνάμεις.
Είναι μια μάχη, που δεν μπορεί να κερδηθεί χωρίς τη συμβολή των ανθρώπων της επιστήμης και της τέχνης, των ανθρώπων του πολιτισμού. Είναι μια μάχη που δεν μπορεί να κερδηθεί χωρίς μια σαφή αντίληψη για την πόλη, και για τον πολιτισμό στην πόλη.
Αντιλαμβανόμαστε την πόλη ως ένα σύνολο δικαιωμάτων.
Αντιλαμβανόμαστε τη διεκδίκηση της πόλης ως διεκδίκηση αυτών των δικαιωμάτων.
Αντιλαμβανόμαστε τον πολιτισμό στην πόλη ως πολιτισμό της καθημερινότητας και πολιτισμό της ασφαλούς και δημιουργικής συμβίωσης των ανθρώπων.
Ο πολιτισμός, για μας, εκτείνεται από το δικαίωμα στην καθημερινή ζωή στον δημόσιο χώρο, μέχρι το δικαίωμα στην απόλαυση των παλαιών και νέων καλλιτεχνικών δημιουργημάτων.
Από το δικαίωμα σε ένα αναβαθμισμένο αστικό περιβάλλον, μέχρι το δικαίωμα σε επαρκείς κοινωνικές, περιβαλλοντικές και τεχνικές υποδομές.
Από το δικαίωμα συμμετοχής των πολιτών στα πολιτιστικά δρώμενα, μέχρι το δικαίωμα να παράγουν εκείνοι τα δικά τους πολιτιστικά γεγονότα.
Από το δικαίωμα των νέων να μορφώνονται, να παράγουν και να δημιουργούν, μέχρι το δικαίωμά τους να προβάλλουν τις δημιουργίες τους στο ευρύτερο κοινό.
Και όλα αυτά, σε μια πόλη με ολοένα και μεγαλύτερη διαφορετικότητα. Με μειονότητες και με μετοίκους, δεύτερης ήδη γενεάς, με διαφορετικές εθνοτικές προελεύσεις και διαφορετικά θρησκεύματα. Είναι δικαίωμα των πολιτών να επικοινωνούν με την πολυπολιτισμικότητα της πόλης, να ανανεώνονται και να εμπλουτίζονται από αυτήν.
Δεν μπορώ εδώ να μην θυμηθώ το πρόσφατο φεστιβάλ των Αφρικανών Γυναικών της Αθήνας. Το πρώτο που σκέφτηκε η απερχόμενη δημοτική αρχή, ήταν να το απαγορεύσει. Μετά τις διαμαρτυρίες που ακολούθησαν -και τη δική μας διαμαρτυρία-, το φεστιβάλ έγινε. Και μόνο κέρδος είχαμε από αυτό, όλοι οι κάτοικοι της Αθήνας. Έλληνες και αλλοδαποί.
Φίλες και φίλοι.
Τον πολιτισμό τον παράγει ο Δήμος και όχι ο Δήμος. Δεν τον παράγει ο Δήμος με την έννοια της διοίκησης, τον παράγει ο Δήμος με την έννοια της κοινότητας.
Τον παράγουν πολιτιστικοί θεσμοί, τον παράγουν δημιουργοί, τον παράγουν ομάδες με κοινά ενδιαφέροντα, τον παράγουν οι άνθρωποι -ακόμη και μια ομάδα νέων, μαζεμένων σε μια πλατεία ένα καλοκαιρινό βράδυ, που παίζουν μουσική με αυτοσχέδια όργανα.
Η δημοτική αρχή, η διοίκηση, εξασφαλίζει μέσα, δημιουργεί προϋποθέσεις, παίρνει πρωτοβουλίες.
Μερικές μόνο ιδέες πάνω σ’ αυτό, που έχουν μεταφραστεί και σε συγκεκριμένες προτάσεις στο πρόγραμμά μας:
*
Πρέπει να αναποδογυρίσουμε το τραπέζι. Να αντιστρέψουμε τη λογική της πολιτιστικής πολιτικής, που επικράτησε στην Αθήνα τις τελευταίες δεκαετίες. Από τις εκδηλώσεις του πολυέξοδου εντυπωσιασμού, της επίδειξης και της show business, να κατευθυνθούμε σε έναν πολιτισμό της καθημερινότητας, της παιδείας, της δημιουργίας, της συμμετοχής, της κοινωνικής συνοχής.
*
Είναι οι ίδιοι οι ενεργοί πολίτες, με τις αυτόνομες δραστηριότητές τους, που θα συμβάλουν σ’ αυτό. Ο Δήμος πρέπει να τους εξασφαλίσει συνθήκες για την ελεύθερη έκφρασή τους και περισσότερες ευκαιρίες για να έρθουν σε επαφή με τη σύχρονη γνώση και καλλιτεχνική δημιουργία.
*
Η πολιτιστική αναγέννηση της πόλης δεν θα υπάρξει, αν οι γειτονιές της δεν υπάρξουν ως ζωντανές και βιώσιμες κοινότητες. Πυρήνας των πολιτιστικών δραστηριοτήτων, σε κάθε δημοτικό διαμέρισμα, το Πολιτιστικό του Κέντρου. Επτά διαμερίσματα, επτά πολιτιστικά κέντρα. Με τη βιβλιοθήκη τους, τις αίθουσες διαλέξεων και συζητήσεων, τους χώρους δημιουργίας και ψυχαγωγίας, όπου οι ίδιοι οι πολίτες και οι καλλιτεχνικές τους ομάδες, με τη συνδρομή νέων και αναγνωρισμένων δημιουργών, θα προσδιορίζουν τις ανάγκες τους, θα σχεδιάζουν, θα δημιουργούν.
* Οι υπάρχοντες θεσμοί του Δήμου πρέπει να ενισχυθούν, αλλά και να αναπροσανατολισθούν. Δύο, μόνο, παραδείγματα:
Πρόσφατα, η δημοτική βιβλιοθήκη της Βέροιας βραβεύτηκε από το Ίδρυμα Bill Gates διότι, όπως αναφέρεται στο σκεπτικό της βράβευσης, «έχει φέρει θετικές αλλαγές στις ζωές των πολλών πολιτών που εξυπηρετεί». Ποιες αλλαγές στη ζωή των κατοίκων της Αθήνας έχουν φέρει οι τρεις δημοτικές βιβλιοθήκες της; Πόσοι γνωρίζουν, καν, την ύπαρξή τους; Στη θέση του απερχόμενου δημάρχου, δεν θα αισθανόμουν ευτυχής με μια τέτοια σύγκριση.
Δεύτερο
παράδειγμα, η Τεχνόπολη στο Γκάζι, ένα μεγάλο κεφάλαιο για τον Δήμο. Αν και διαθέτει απίστευτες δυνατότητες, χάνει τη δυναμική και τη φρεσκάδα της και, σιγά - σιγά, το κοινό της. Η Τεχνόπολη πρέπει να ανοίξει τις πόρτες της, να λειτουργεί καθημερινά, να φιλοξενεί καλλιτεχνικά εργαστήρια και χώρους πειραματισμού.
Και ένα τελευταίο: Η δημιουργικότητα, ιδιαίτερα η νεανική δημιουργικότητα, για να εκφρασθεί και να σφραγίσει την πόλη, χρειάζεται χώρο. Χρειαζόμαστε ένα ευρύ πρόγραμμα απόκτησης και ανακαίνισης παλαιώ και εγκαταλελειμμένων κτηρίων, που θα τη στεγάσουν.
Έχετε όλοι εμπειρίες από μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις και ξέρετε πώς λειτούργησαν τέτοια προγράμματα. Θα μπορούσα να επικαλεσθώ, μόνο, το παράδειγμα του Βερολίνου μετά την ενοποίηση της Γερμανίας. Εκεί, η πολιτιστική δημιουργία, σε συνδυασμό με την αστική ανάπλαση, έγινε ουσιαστικά το όχημα για να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ δυτικών και ανατολικών συνοικιών, για τη συνολική ανάπτυξη της πόλης, για την κοινωνική της συνοχή.
Έχει προβλήματα σήμερα το Βερολίνο, και αντιθέσεις, ιδιαίτερα στις συνθήκες της κρίσης. Παραμένει, όμως, ο πόλος έλξης ενός δημιουργικού, καλλιτεχνικού και επιστημονικού, νεανικού πληθυσμού απ’ όλο τον κόσμο, που όχι μόνο επισκέπτεται την πόλη, αλλά και που πολλές φορές την επιλέγει ως μόνιμο τόπο διαμονής. Το Βερολίνο εξελίσσεται στη νέα μητρόπολη του πολιτισμού στην Ευρώπη.
Φίλες και φίλοι,
Σε μια πρόσφατη τηλεοπτική μας αντιπαράθεση, ο κύριος Κακλαμάνης, σχολιάζοντας την παρέμβαση μιας Αθηναίας, είπε το απίστευτο: «Αν δεν γουστάρει η κυρία, ας αλλάξει πόλη!».
Δεν θα του κάνουμε το χατίρι. Η πόλη αυτή, στην οποία ζούμε, κινούμαστε και δημιουργούμε, η πόλη αυτή για την οποία δουλεύουμε, μας ανήκει.
Δεν θα την εγκαταλείψουμε στον κύριο Κακλαμάνη για μια δεύτερη τετραετία πλήρους εγκατάλειψης.
Δεν θα την παραδώσουμε στον κύριο Ψινάκη!
Δεν αξίζει σ’ αυτή την πόλη η νοοτροπία και η αισθητική ενός μολιερικού αρχοντοχωριάτη. Και δεν θέλουμε μια πόλη που θα προσπαθεί να κρύψει τις πληγές της κάτω από τη χρυσόσκονη του life style.
Θέλουμε και διεκδικούμε μια πόλη πολιτισμένη, ανοικτή στους πολίτες της και ανοικτή στον κόσμο.
Θέλουμε και διεκδικούμε την Αθήνα της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα.
Θέλουμε να κερδίσουμε την πόλη μας, και θα την κερδίσουμε.
Οι δεκαπέντε ημέρες που απομένουν μέχρι τον πρώτο γύρο των εκλογών, είναι πολύ λίγες, αλλά και αρκετές. Αρκετές, για να το επιτύχουμε."
Αυτή τη στήριξη και την υπόσχεση για μια δημιουργική συνέχεια σηματοδοτούν και οι παρουσίες των επωνύμων στη χθεσινή συγκέντρωση. Ανάμεσά τους σημειώνουμε Αγγελος Δεληβοριάς, Πέμη Ζούνη, Ειρήνη Γερουλάνου, Νίκος Μουζέλης, Θάλεια Δραγώνα, Νίκος Περράκης, Γιάννης Κουτσομύτης, Ξένια Καλογεροπούλου, Πόπη Διαμαντάκου, Μιχάλης Καρχιμάκης, Γιώργος Κοτανίδης, Λένα Διβάνη, Μάνος Ελευθερίου, Στέλιος Κούλογλου, Αννα Νταλάρα, Βάσω Κιντή, Ορέστης Ανδρεαδάκης, ΓΩγώ Μπρέμπου, Κίττυ Αρσένη, Μαρία Ρεπούση, Θανάσης Καστανιώτης, Τίτος Πατρίκιος, Νίκος Γκιώνης, Εύα Αντωνοπούλου, Γιάννης Κωνσταντίνου, Χρήστος Χωμενίδης, Στέφανος Πεσμαζόγλου, Βασίλης Πεσμαζόγλου, Χρόνης Μπότσογλου, Γιάννης Βαλαβανίδης,Δημήτρης Παπούλιας, Αντώνης Ρουπακιώτης, Αννα Βαγενά, Χριστίνα Αγριαντώνη, Μαρία Φαραντούρη.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
(Ευχαριστώ Τάσο Κρο.)
Αθήνα , 25/10/2010
Οι προτάσεις του Γιώργου Καμίνη για την πολιτιστική αναγέννηση της Αθήνας
Συνάντηση με τους ανθρώπους της επιστήμης και της τέχνης
Ο Γιώργος Καμίνης δίνει τη μάχη για τη Δημαρχία της Αθήνας έχοντας στο πλευρό του επώνυμους και καταξιωμένους ανθρώπους από τους χώρους της επιστήμης, της έρευνας, των γραμμάτων, των τεχνών. Οι άνθρωποι του πολιτισμού έδωσαν το βράδυ της Κυριακής το παρόν στο BIOS, σε μια θερμή, ουσιαστική εκδήλωση.
Το
μήνυμα της παρουσίας των ανθρώπων του πολιτισμού πλάι στον Καμίνη είναι
διπλό: Στήριξη κατά την προεκλογική περίδο αλλά και εγγύηση για το μετά. Ο δήμος θα κερδηθεί, και ο Καμίνης επικεφαλής του «δικαίωματος στην πόλη» θα τον διοικήσει με τη βοήθεια των ανθρώπων που, κατά
τεκμήριο, γνωρίζουν και μπορούν να δώσουν λύσεις σε μια σειρά από κρίσιμα προβλήματα.
Τον υποψήφιο προλόγησαν με ζεστούς, προσωπικούς τόνους και χιούμορ ο συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος και η Ελευθερία Αρβανιτάκη ενώ ο αρχιτέκτονας Ανδρέας Κούρκουλας έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου ενόψει των δραματικών προβλημάτων στο κέντρο της Αθήνας.
Αυτή
τη στήριξη και την υπόσχεση για μια δημιουργική συνέχεια σηματοδοτούν και οι παρουσίες των επωνύμων στη χθεσινή συγκέντρωση. Ανάμεσά τους σημειώνουμε Αγγελος Δεληβοριάς, Πέμη Ζούνη, Ειρήνη Γερουλάνου, Νίκος Μουζέλης, Θάλεια Δραγώνα, Νίκος Περράκης, Γιάννης Κουτσομύτης, Ξένια Καλογεροπούλου, Πόπη Διαμαντάκου, Μιχάλης Καρχιμάκης, Γιώργος Κοτανίδης,Λένα Διβάνη, Μάνος Ελευθερίου, Στέλιος Κούλογλου, Αννα Νταλάρα, Βάσω Κιντή, Ορέστης Ανδρεαδάκης, Γογώ Μπρέμπου, Κίττυ Αρσένη, Μαρία Ρεπούση, Θανάσης Καστανιώτης, Τίτος Πατρίκιος, Νίκος Γκιώνης, Εύα Αντωνοπούλου, Γιάννης Κωνσταντίνου, Χρήστος Χωμενίδης, Στέφανος Πεσμαζόγλου, Βασίλης Πεσμαζόγλου, Χρόνης Μπότσογλου, Γιάννης Βαλαβανίδης,
Δημήτρης Παπούλιας, Αντώνης Ρουπακιώτης, Αννα Βαγενά, Χριστίνα Αγριαντώνη, Μαρία Φαραντούρη ,Ρένη Πιττακή.
Η ομιλία του Γ. Καμίνη και οι προτάσεις για την Αθήνα του πολιτισμού:
"Δεν μπορώ να φανταστώ μια προσπάθεια ανάταξης της Αθήνας, χωρίς την κινητοποίηση των δυνάμεων της τέχνης και του πολιτισμού.
Δεν μπορώ να φανταστώ μια προσπάθεια ανάπτυξης της Αθήνας, χωρίς την προσφυγή στη γνώση του επιστημονικού και ερευνητικού μας δυναμικού.
Δεν μπορώ να φανταστώ μια προσπάθεια αναζωογόνησης της Αθήνας, χωρίς την ενεργό συμμετοχή των πιο νεανικών και καινοτόμων δημιουργικών της δυνάμεων.
Για όλους εμάς, αυτό, ίσως να είναι αυτονόητο. Είναι αυτονόητο για μια πρωτοβουλία, που θέλει να εκφράσει τις ευαισθησίες για την οργάνωση και τη λειτουργία της πόλης, για το δομημένο και το φυσικό της περιβάλλον, για τους πόρους της που σπαταλιούνται και τους ανθρώπους της που δυστυχούν.
Πουθέλει να εκφράσει τις ιδέες και τις προσπάθειες για ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης, για μια πόλη φιλική προς το περιβάλλον και ευαίσθητη προς τους κατοίκους της. Για μια πόλη βιώσιμη και αξιοβίωτη.
Γι’ αυτό και, από τη πρώτη στιγμή, απευθυνθήκαμε στο ανθρώπινο κεφάλαιο της
Αθήνας. Είναι ο πλούτος, και η δύναμή της. Θα μπορούσα να πω, μάλιστα, ότι είναι η πρώτη φορά που, σε τέτοια έκταση, επιχειρήθηκε η συσπείρωση αυτού του κεφαλαίου. Και είναι η πρώτη φορά που, σε τέτοια έκταση, επιτεύχθηκε η συσπείρωση αυτή.
Είμαστε
σε συνεχή διάλογο με τους ανθρώπους που ζουν την πόλη, που πονούν την
πόλη, που εργάζονται για την πόλη και που θα συνεχίσουν να εργάζονται για την πόλη. Και ανάμεσά τους, με τους ανθρώπους εκείνους, νεότερους ή παλαιότερους, αναγνωρισμένους ή λιγότερο γνωστούς, στους οποίους οφείλουμε ό,τι ζωντανό, όμορφο και ενδιαφέρον έχει να επιδείξει η Αθήνα τα τελευταία χρόνια.
Όμως, και στην περίπτωση αυτή, είμαστε υποχρεωμένοι να υπερασπιστούμε το αυτονόητο. Η Αθήνα, για παράδειγμα, είναι το μεγαλύτερο ακαδημαϊκό κέντρο της χώρας. Φιλοξενεί ορισμένα από τα σημαντικότερα -και πάντως, τα αρχαιότερα- ερευνητικά κέντρα, τους περισσότερους από τους μεγάλους πολιτιστικούς θεσμούς και φορείς της, δημόσιους και ιδιωτικούς.
Μου είναι ανυπόφορη η ιδέα μιας δημοτικής αρχής που αγνοεί επιδεικτικά αυτό το γεγονός. Που συνεχίζει αμέριμνη να υπάρχει, σαν όλα αυτά να μην υπήρχαν. Που όχι μόνο δεν αναζητεί δημιουργικά, μορφές συνεργασίας και αξιοποίησης του έργου που παράγουν, αλλά και πολλές φορές τα αντιπολιτεύεται. Καθιερώνει, ας πούμε, το λεγόμενο Αθηναϊκό Φεστιβάλ, απέναντι στο Φεστιβάλ Αθηνών!
Και μόνο το γεγονός αυτό, προκαλεί θλίψη. Και ακόμη περισσότερο προκαλεί οργή, η διαπίστωση ότι αυτή είναι η αντίληψη της απερχόμενης δημοτικής αρχής για τον πολιτισμό. Και ότι εκεί εξαντλείται.
Είχα πρόσφατα την ευκαιρία να ακούσω από τον Γιώργο Λούκο τις σκέψεις του -και να του αναπτύξω ορισμένες δικές μου- για μια ουσιαστική διάχυση του Φεστιβάλ Αθηνών μέσα στην πόλη, ενδεχομένως και σε όλη τη διάρκεια του χρόνου.
Με απασχολεί επίσης σοβαρά, το πώς ο Δήμος θα μπορούσε, σε συνεργασία με πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα, να συμβάλει στην ενημέρωση του κοινού για τα σύγχρονα επιτεύγματα της επιστήμης. Στην ευρύτερη διάχυση της γνώσης, αλλά και στην εξοικείωση με το κριτικό πνεύμα, την περιέργεια και την ακρίβεια που χαρακτηρίζουν την επιστημονική και ερευνητική αναζήτηση. Το θεωρώ κρίσιμο για τη διαμόρφωση υπεύθυνων και ενεργών πολιτών.
Σκέφτομαι, τέλος, τις ιδιωτικές πρωτοβουλίες που αναπτύσσονται στον χώρο της τέχνης. Δεν μου είναι αδιάφορο το γεγονός ότι αίθουσες τέχνης και γκαλερί έχουν αναδείξει ορισμένους από τους πιο αξιόλογους νέους Έλληνες δημιουργούς. Ότι έχουν υλοποιήσει σχέδια μεγάλης εμβέλειας, ορισμένα από τα οποία δεν πέρασαν απαρατήρητα και στον διεθνή χώρο. Ποιες συνέργειες θα μπορούσε να αναπτύξει ο Δήμος; Τι ουσιαστικότερο θα μπορούσε να κάνει, πέρα από το να προσκαλείται και να παρευρίσκεται στα εγκαίνια μιας έκθεσης;
Όμως, το ξέρουμε καλά:
Ο καθένας, δίνει αυτό που διαθέτει.
Ο καθένας, κάνει αυτό που είναι.
Αυτό είναι ο κύριος Κακλαμάνης, γι’ αυτό και έδωσε αυτό που έδωσε, και έκανε αυτό που έκανε.
Οι άνθρωποι που συσπειρώνονται στην πρωτοβουλία μας, είναι διαφορετικοί. Είμαστε διαφορετικοί. Θέλουμε μια Αθήνα διαφορετική από αυτή που είναι σήμερα, έχουμε εργαστεί γι’ αυτό και ξέρουμε ότι, όλοι μαζί, μπορούμε να το επιτύχουμε.
Γι’ αυτό είμαστε σήμερα εδώ.
Φίλες και φίλοι,
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να περιγράψω τη σημερινή εικόνα της Αθήνας. Οι περισσότεροι από εσάς έχετε πρόσφατα ή παλαιότερα μιλήσει γι’ αυτήν, με τη γνώση του ειδικού ή, απλώς, με την ιδιότητα του πολίτη. Και ορισμένες φορές, μιλήσατε με τρόπο συγκλονιστικό.
Το ιστορικό κέντρο καταρρέει. Η πόλη παρακμάζει, ο κοινωνικός ιστός της διασπάται, νέα σύνορα τη διατρέχουν, εντάσεις συσσωρεύονται. Ολόκληρες περιοχές βυθίζονται στην ανασφάλεια, τον φόβο και το μίσος. Η καθημερινότητα των πολιτών εκβαρβαρίζεται. Και η θέση της Αθήνας στο παγκοσμιοποιημένο δίκτυο των πόλεων υποβαθμίζεται, υποβαθμίζοντας ταυτόχρονα τη θέση της χώρας.
Γιατί η Αθήνα, δεν είναι μια οποιαδήποτε πόλη. Οι οικονομικές, πολιτικές, διοικητικές και πολιτισμικές σχέσεις της χώρας με το διεθνές περιβάλλον, περνούν από αυτήν. Το ποια είναι η Αθήνα, αφορά και επηρεάζει όλη τη χώρα. Το ποια θα μπορούσε να είναι η Αθήνα, αφορά επίσης -και θα επηρεάσει- όλη τη χώρα.
Είναι μια διάσταση της μάχης που δίνουμε, η οποία από πολλούς αγνοείται και από άλλους συσκοτίζεται στο όνομα μιας γενικής πολιτικής διεκδίκησης. Στην πραγματικότητα, η σχέση Αθήνας - Ελλάδας κάνει εθνικά κρίσιμο το διακύβευμα αυτών των εκλογών, βαθαίνει πολιτικά το νόημα της ψήφου, καλεί σε εγρήγορση όλες τις υγιείς και δημιουργικές δυνάμεις.
Είναι μια μάχη, που δεν μπορεί να κερδηθεί χωρίς τη συμβολή των ανθρώπων της επιστήμης και της τέχνης, των ανθρώπων του πολιτισμού. Είναι μια μάχη που δεν μπορεί να κερδηθεί χωρίς μια σαφή αντίληψη για την πόλη, και για τον πολιτισμό στην πόλη.
Αντιλαμβανόμαστε την πόλη ως ένα σύνολο δικαιωμάτων.
Αντιλαμβανόμαστε τη διεκδίκηση της πόλης ως διεκδίκηση αυτών των δικαιωμάτων.
Αντιλαμβανόμαστε τον πολιτισμό στην πόλη ως πολιτισμό της καθημερινότητας και πολιτισμό της ασφαλούς και δημιουργικής συμβίωσης των ανθρώπων.
Ο πολιτισμός, για μας, εκτείνεται από το δικαίωμα στην καθημερινή ζωή στον δημόσιο χώρο, μέχρι το δικαίωμα στην απόλαυση των παλαιών και νέων καλλιτεχνικών δημιουργημάτων.
Από το δικαίωμα σε ένα αναβαθμισμένο αστικό περιβάλλον, μέχρι το δικαίωμα σε επαρκείς κοινωνικές, περιβαλλοντικές και τεχνικές υποδομές.
Από το δικαίωμα συμμετοχής των πολιτών στα πολιτιστικά δρώμενα, μέχρι το δικαίωμα να παράγουν εκείνοι τα δικά τους πολιτιστικά γεγονότα.
Από το δικαίωμα των νέων να μορφώνονται, να παράγουν και να δημιουργούν, μέχρι το δικαίωμά τους να προβάλλουν τις δημιουργίες τους στο ευρύτερο κοινό.
Και όλα αυτά, σε μια πόλη με ολοένα και μεγαλύτερη διαφορετικότητα. Με μειονότητες και με μετοίκους, δεύτερης ήδη γενεάς, με διαφορετικές εθνοτικές προελεύσεις και διαφορετικά θρησκεύματα. Είναι δικαίωμα των πολιτών να επικοινωνούν με την πολυπολιτισμικότητα της πόλης, να ανανεώνονται και να εμπλουτίζονται από αυτήν.
Δεν μπορώ εδώ να μην θυμηθώ το πρόσφατο φεστιβάλ των Αφρικανών Γυναικών της Αθήνας. Το πρώτο που σκέφτηκε η απερχόμενη δημοτική αρχή, ήταν να το απαγορεύσει. Μετά τις διαμαρτυρίες που ακολούθησαν -και τη δική μας διαμαρτυρία-, το φεστιβάλ έγινε. Και μόνο κέρδος είχαμε από αυτό, όλοι οι κάτοικοι της Αθήνας. Έλληνες και αλλοδαποί.
Φίλες και φίλοι.
Τον πολιτισμό τον παράγει ο Δήμος και όχι ο Δήμος. Δεν τον παράγει ο Δήμος με την έννοια της διοίκησης, τον παράγει ο Δήμος με την έννοια της κοινότητας.
Τον παράγουν πολιτιστικοί θεσμοί, τον παράγουν δημιουργοί, τον παράγουν ομάδες με κοινά ενδιαφέροντα, τον παράγουν οι άνθρωποι -ακόμη και μια ομάδα νέων, μαζεμένων σε μια πλατεία ένα καλοκαιρινό βράδυ, που παίζουν μουσική με αυτοσχέδια όργανα.
Η δημοτική αρχή, η διοίκηση, εξασφαλίζει μέσα, δημιουργεί προϋποθέσεις, παίρνει πρωτοβουλίες.
Μερικές μόνο ιδέες πάνω σ’ αυτό, που έχουν μεταφραστεί και σε συγκεκριμένες προτάσεις στο πρόγραμμά μας:
*
Πρέπει να αναποδογυρίσουμε το τραπέζι. Να αντιστρέψουμε τη λογική της πολιτιστικής πολιτικής, που επικράτησε στην Αθήνα τις τελευταίες δεκαετίες. Από τις εκδηλώσεις του πολυέξοδου εντυπωσιασμού, της επίδειξης και της show business, να κατευθυνθούμε σε έναν πολιτισμό της καθημερινότητας, της παιδείας, της δημιουργίας, της συμμετοχής, της κοινωνικής συνοχής.
*
Είναι οι ίδιοι οι ενεργοί πολίτες, με τις αυτόνομες δραστηριότητές τους, που θα συμβάλουν σ’ αυτό. Ο Δήμος πρέπει να τους εξασφαλίσει συνθήκες για την ελεύθερη έκφρασή τους και περισσότερες ευκαιρίες για να έρθουν σε επαφή με τη σύχρονη γνώση και καλλιτεχνική δημιουργία.
*
Η πολιτιστική αναγέννηση της πόλης δεν θα υπάρξει, αν οι γειτονιές της δεν υπάρξουν ως ζωντανές και βιώσιμες κοινότητες. Πυρήνας των πολιτιστικών δραστηριοτήτων, σε κάθε δημοτικό διαμέρισμα, το Πολιτιστικό του Κέντρου. Επτά διαμερίσματα, επτά πολιτιστικά κέντρα. Με τη βιβλιοθήκη τους, τις αίθουσες διαλέξεων και συζητήσεων, τους χώρους δημιουργίας και ψυχαγωγίας, όπου οι ίδιοι οι πολίτες και οι καλλιτεχνικές τους ομάδες, με τη συνδρομή νέων και αναγνωρισμένων δημιουργών, θα προσδιορίζουν τις ανάγκες τους, θα σχεδιάζουν, θα δημιουργούν.
* Οι υπάρχοντες θεσμοί του Δήμου πρέπει να ενισχυθούν, αλλά και να αναπροσανατολισθούν. Δύο, μόνο, παραδείγματα:
Πρόσφατα, η δημοτική βιβλιοθήκη της Βέροιας βραβεύτηκε από το Ίδρυμα Bill Gates διότι, όπως αναφέρεται στο σκεπτικό της βράβευσης, «έχει φέρει θετικές αλλαγές στις ζωές των πολλών πολιτών που εξυπηρετεί». Ποιες αλλαγές στη ζωή των κατοίκων της Αθήνας έχουν φέρει οι τρεις δημοτικές βιβλιοθήκες της; Πόσοι γνωρίζουν, καν, την ύπαρξή τους; Στη θέση του απερχόμενου δημάρχου, δεν θα αισθανόμουν ευτυχής με μια τέτοια σύγκριση.
Δεύτερο
παράδειγμα, η Τεχνόπολη στο Γκάζι, ένα μεγάλο κεφάλαιο για τον Δήμο. Αν και διαθέτει απίστευτες δυνατότητες, χάνει τη δυναμική και τη φρεσκάδα της και, σιγά - σιγά, το κοινό της. Η Τεχνόπολη πρέπει να ανοίξει τις πόρτες της, να λειτουργεί καθημερινά, να φιλοξενεί καλλιτεχνικά εργαστήρια και χώρους πειραματισμού.
Και ένα τελευταίο: Η δημιουργικότητα, ιδιαίτερα η νεανική δημιουργικότητα, για να εκφρασθεί και να σφραγίσει την πόλη, χρειάζεται χώρο. Χρειαζόμαστε ένα ευρύ πρόγραμμα απόκτησης και ανακαίνισης παλαιώ και εγκαταλελειμμένων κτηρίων, που θα τη στεγάσουν.
Έχετε όλοι εμπειρίες από μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις και ξέρετε πώς λειτούργησαν τέτοια προγράμματα. Θα μπορούσα να επικαλεσθώ, μόνο, το παράδειγμα του Βερολίνου μετά την ενοποίηση της Γερμανίας. Εκεί, η πολιτιστική δημιουργία, σε συνδυασμό με την αστική ανάπλαση, έγινε ουσιαστικά το όχημα για να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ δυτικών και ανατολικών συνοικιών, για τη συνολική ανάπτυξη της πόλης, για την κοινωνική της συνοχή.
Έχει προβλήματα σήμερα το Βερολίνο, και αντιθέσεις, ιδιαίτερα στις συνθήκες της κρίσης. Παραμένει, όμως, ο πόλος έλξης ενός δημιουργικού, καλλιτεχνικού και επιστημονικού, νεανικού πληθυσμού απ’ όλο τον κόσμο, που όχι μόνο επισκέπτεται την πόλη, αλλά και που πολλές φορές την επιλέγει ως μόνιμο τόπο διαμονής. Το Βερολίνο εξελίσσεται στη νέα μητρόπολη του πολιτισμού στην Ευρώπη.
Φίλες και φίλοι,
Σε μια πρόσφατη τηλεοπτική μας αντιπαράθεση, ο κύριος Κακλαμάνης, σχολιάζοντας την παρέμβαση μιας Αθηναίας, είπε το απίστευτο: «Αν δεν γουστάρει η κυρία, ας αλλάξει πόλη!».
Δεν θα του κάνουμε το χατίρι. Η πόλη αυτή, στην οποία ζούμε, κινούμαστε και δημιουργούμε, η πόλη αυτή για την οποία δουλεύουμε, μας ανήκει.
Δεν θα την εγκαταλείψουμε στον κύριο Κακλαμάνη για μια δεύτερη τετραετία πλήρους εγκατάλειψης.
Δεν θα την παραδώσουμε στον κύριο Ψινάκη!
Δεν αξίζει σ’ αυτή την πόλη η νοοτροπία και η αισθητική ενός μολιερικού αρχοντοχωριάτη. Και δεν θέλουμε μια πόλη που θα προσπαθεί να κρύψει τις πληγές της κάτω από τη χρυσόσκονη του life style.
Θέλουμε και διεκδικούμε μια πόλη πολιτισμένη, ανοικτή στους πολίτες της και ανοικτή στον κόσμο.
Θέλουμε και διεκδικούμε την Αθήνα της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα.
Θέλουμε να κερδίσουμε την πόλη μας, και θα την κερδίσουμε.
Οι δεκαπέντε ημέρες που απομένουν μέχρι τον πρώτο γύρο των εκλογών, είναι πολύ λίγες, αλλά και αρκετές. Αρκετές, για να το επιτύχουμε."
Αυτή τη στήριξη και την υπόσχεση για μια δημιουργική συνέχεια σηματοδοτούν και οι παρουσίες των επωνύμων στη χθεσινή συγκέντρωση. Ανάμεσά τους σημειώνουμε Αγγελος Δεληβοριάς, Πέμη Ζούνη, Ειρήνη Γερουλάνου, Νίκος Μουζέλης, Θάλεια Δραγώνα, Νίκος Περράκης, Γιάννης Κουτσομύτης, Ξένια Καλογεροπούλου, Πόπη Διαμαντάκου, Μιχάλης Καρχιμάκης, Γιώργος Κοτανίδης, Λένα Διβάνη, Μάνος Ελευθερίου, Στέλιος Κούλογλου, Αννα Νταλάρα, Βάσω Κιντή, Ορέστης Ανδρεαδάκης, ΓΩγώ Μπρέμπου, Κίττυ Αρσένη, Μαρία Ρεπούση, Θανάσης Καστανιώτης, Τίτος Πατρίκιος, Νίκος Γκιώνης, Εύα Αντωνοπούλου, Γιάννης Κωνσταντίνου, Χρήστος Χωμενίδης, Στέφανος Πεσμαζόγλου, Βασίλης Πεσμαζόγλου, Χρόνης Μπότσογλου, Γιάννης Βαλαβανίδης,Δημήτρης Παπούλιας, Αντώνης Ρουπακιώτης, Αννα Βαγενά, Χριστίνα Αγριαντώνη, Μαρία Φαραντούρη.
