Καλό αποκαλόκαιρο!!

Άλλο ένα καλοκαίρι μας αποχαιρετά... Για άλλους ήταν μακρύ, καυτό και παιχνιδιάρικο, για άλλους μικρότερης διάρκειας, ένεκα επαγγελματικών ή οικογενειακών  υποχρεώσεων και ίσως καταθλιπτικότερο. Όμως οι περισσότεροι είχαμε την ευκαιρία να αλλάξουμε παραστάσεις, να δοκιμάσουμε διαφορετικές γεύσεις, να αναδιοργανωθούμε και να προσπαθήσουμε να ατενίσουμε τον επερχόμενο χειμώνα πιο αισιόδοξα, πιο οργανωμένα με καινούριες ιδέες και γιατί όχι με νέες ευκαιρίες. 

Από προσωπική εμπειρία πάντως, χρειάζεται καμιά βδομαδούλα επιπλέον άδεια, μετά την άδεια για να προσαρμοστώ στα επαναλαμβανόμενα δεδομένα της επιστροφής από τις διακοπές... Πίσω στη δουλειά (τώρα που υπάρχει), πίσω στη ρουτίνα, στις ίδιες δυσκολίες επαναπροσαρμογής από την παραλία και την αιώρα στις βάρδιες, το εργασιακό αγχος και τους απλήρωτους λογαριασμούς  👻

Η άμυνα απέναντι σε αυτά τα συναισθήματα είναι σθεναρή και πολλές φορές τραυματική. Στο άκουσμα της, καλοπροαίρετης κατά τα άλλα "καλό χειμώνα" ή για κάποιους πιο αισιόδοξους τύπους "καλό φθινόπωρο" υπάρχει μια τάση αντίδρασης στο γεγονός ότι το καλοκαίρι τελειώνει, όταν σβήνουν οι αναμνήσεις του και η μόνη απάντηση, ειδικά για τύπους αθεράπευτα ρομαντικούς, φαίνεται να είναι το "καλό αποκαλόκαιρο".

Είναι δύσκολο να παραδεχτείς ότι τελειώνει το καλοκαίρι, όταν βλέπεις ηλιοκαμένα κορμιά να περπατούν στους δρόμους της Αθήνας με καυτά σορτσάκια, τόπλες που φανερώνουν τις λευκές γραμμές στην πλάτη από το μπικίνι και ξανοιγμένα από τον ήλιο μαλλιά και μάτια... 

Ειδικότερα όταν στις πλατείες και τα πάρκα το μεσημέρι μυρίζεις το αντηλιακό και παρατηρείς άτομα να λικνίζονται σε αιώρες... 

Καλό αποκαλόκαιρο λοιπόν!