Κάνοντας βόλτες με το ποδήλατο στους δρόμους και τα στενά της γειτονιάς μου , αντικρύζω εικόνες και τοπία που με γυρίζουν στα παιδικά μου χρόνια, τα χρόνια της ανεμελιάς και της αθωότητας...
Τότε που μία στρογγυλή, παραγεμισμένη με χαρτιά και πανιά, με κομμένο το στόμιο γιατί πόναγε και μάτωνε στις κεφαλιές, συσκευασία πορτοκαλάδας γίνονταν τόπι και απαρχή ηρωικών ποδοσφαιρικών αγώνων στα "λοφάκια" στα Σεπόλια... κάπου κοντά στη ξακουστή Γερούκαλη... Αν υπήρχε κανονική μπάλα το ματς ξεκίναγε το πρωί, το ημίχρονο διαρκούσε όσο το μεσημεριανό και το 2ο ημίχρονο διαρκούσε όσο έφεγγε ο ήλιος...
Υστερα από λίγα χρόνια άλλαξα γειτονιά, σχολείο και φίλους και μετακομίσαμε στην Ακαδημία του Πλάτωνα όπου έκανα νέους φίλους και γνώρισα καινούρια τοπία που μέχρι σήμερα δεν τα έχω ξεχάσει και ούτε πρόκειται...
Καινούριες παρέες, άλλα ενδιαφέροντα, άγνωστα συναισθήματα σε μια γειτονιά με πολλά χρώματα, διαφορετικές μυρωδιές και ξεχωριστούς ανθρώπους,
'Ολα αυτά με συνοδεύουν ακόμα και σήμερα και ομολογώ ότι προσπαθώ να κρατήσω τις αναμνήσεις και τις εικόνες με δυσκολία μέχρι σήμερα μιας και οι γειτονιές αλλάζουν, τα χτιστά σπίτια με τους εσωτερικούς κήπους μεταμορφώθηκαν σε πολυκατοικίες με πυλωτές και κοινόχρηστους, τα ασβεστωμένα σπίτια με τις εσωτερικές σκάλες έγιναν εφταόροφα με ασανσέρ, οι κεραμυδοσκεπές έγιναν επίπεδες και γκρίζες από μπετόν με φυτεμένους ηλιακούς, τα δέντρα μετατράπηκαν σε τσιμεντοκολώνες, τα αυτοκίνητα έγιναν τόσα πολλά, ο ουρανός μίκρυνε τόσο πολύ και οι άνθρωποι αυτοφυλακίστηκαν σε τσιμέντινα κλουβιά και οθόνες υγρών κρυστάλλων αδιαφορώντας για το τι γίνεται πίσω από την εξώπορτά τους...
Αμφιβάλω αν ακούν και τι γίνεται έξω από τις μπαλκονόπορτές τους, μιας και τα κλιματιστικά διαμορφώνουν πλέον τις εποχές στα σαλόνια μας, απαγορεύοντάς μας να τις ανοίξουμε διάπλατα...
Έχω την εντύπωση πως ζούμε σε μία παρηκμασμένη κοινωνία που ο κανόνας επιβάλλει στον καθένα μας να "κοιτάει τη δουλειά του", να μην ενοχλεί τον παραβάτη και να κρύβεται στη γωνία όταν θέλει να οσμιστεί ένα τριαντάφυλλο ή να κατακρίνει μια απάτη... Κατάντια αδέρφια!!
Υστερα από λίγα χρόνια άλλαξα γειτονιά, σχολείο και φίλους και μετακομίσαμε στην Ακαδημία του Πλάτωνα όπου έκανα νέους φίλους και γνώρισα καινούρια τοπία που μέχρι σήμερα δεν τα έχω ξεχάσει και ούτε πρόκειται...
Καινούριες παρέες, άλλα ενδιαφέροντα, άγνωστα συναισθήματα σε μια γειτονιά με πολλά χρώματα, διαφορετικές μυρωδιές και ξεχωριστούς ανθρώπους,
'Ολα αυτά με συνοδεύουν ακόμα και σήμερα και ομολογώ ότι προσπαθώ να κρατήσω τις αναμνήσεις και τις εικόνες με δυσκολία μέχρι σήμερα μιας και οι γειτονιές αλλάζουν, τα χτιστά σπίτια με τους εσωτερικούς κήπους μεταμορφώθηκαν σε πολυκατοικίες με πυλωτές και κοινόχρηστους, τα ασβεστωμένα σπίτια με τις εσωτερικές σκάλες έγιναν εφταόροφα με ασανσέρ, οι κεραμυδοσκεπές έγιναν επίπεδες και γκρίζες από μπετόν με φυτεμένους ηλιακούς, τα δέντρα μετατράπηκαν σε τσιμεντοκολώνες, τα αυτοκίνητα έγιναν τόσα πολλά, ο ουρανός μίκρυνε τόσο πολύ και οι άνθρωποι αυτοφυλακίστηκαν σε τσιμέντινα κλουβιά και οθόνες υγρών κρυστάλλων αδιαφορώντας για το τι γίνεται πίσω από την εξώπορτά τους...
Έχω την εντύπωση πως ζούμε σε μία παρηκμασμένη κοινωνία που ο κανόνας επιβάλλει στον καθένα μας να "κοιτάει τη δουλειά του", να μην ενοχλεί τον παραβάτη και να κρύβεται στη γωνία όταν θέλει να οσμιστεί ένα τριαντάφυλλο ή να κατακρίνει μια απάτη... Κατάντια αδέρφια!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου