Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ (Δανεισμένο από τοπική εφημερίδα)

"Δικαιοσύνη είναι ο ανεκτός συμβιβασμός των αντιτιθέμενων συμφερόντων της κοινωνίας, και δεν πιστεύω πως υπάρχει κάποια βασιλική οδός για την επίτευξη της συγκεκριμενοποίησης αυτού του συμβιβασμού."
Δικαστής B. Learned Hand

"Ο νόμος, στη μεγαλοπρεπή του ισότητα, απαγορεύει στους πλούσιους όπως και στους φτωχούς να κοιμούνται κάτω από γεφύρια, να ζητιανεύουν στους δρόμους και να κλέβουν ψωμί."
Ανατόλ Φράνς

Είναι συνηθισμένη πια η μομφή και είχε εκφραστεί πριν από ένα-δύο χρόνια από τον Θεόδωρο Πάγκαλο : η έκληση για το σύνθημα "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" καταδεικνύει τη μη αποδοχή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας εκ μέρους εκείνων που το φωνάζουν (της "άκρας αριστεράς" είχε πει ο κ. Πάγκαλος). Έτσι το "δίκιο του αγρότη", το δίκιο του καθενός, διακωμωδείται και καταγγέλεται ως αντιδημοκρατική εκτροπή, ή τουλάχιστον σαν αφόρητος λαϊκισμός. Έτσι δημιουργούνται και κυκλοφορούν παραλλαγές του συνθήματος "νόμος είναι το δίκιο του κουκουλοφόρου", "νόμος είναι το δίκιο του ταβερνιάρη", κοκ, προκειμένου να καταδειχθεί "το γελοίον" της ιδέας.
Σε μια χώρα όμως όπου η ταξική διάσταση της απονομής δικαιοσύνης, το απυρόβλητο, όχι μόνο της πολιτικής ελίτ (όπως είδαμε πρόσφατα) αλλά και της επιχειρηματικής από μεγάλο μέρος των κυρώσεων που αφορούν τους "κοινούς θνητούς" (πχ πόσοι ιδιώτες θα μπορούσαν να συνεχίσουν απρόσκοπτα την κατασκευή κτίσματος την οποία το ΣτΕ έχει χαρακτηρίσει παράνομη, όπως συνέβη προ ετών, χωρίς να βρεθούν στη φυλακή;), είναι καταφανές, αναρωτιέται κανείς μήπως το "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" είναι μια έκκληση, μια απαίτηση, εκδημοκρατισμού των νόμων (ή τέλος πάντων της εφαρμογής τους) και της δικαιοσύνης. Δεν κυριολεκτεί, υποδεικνύει. Άλλωστε "εργάτες", με την ευρεία έννοια, είμαστε οι περισσότεροι.
Οι νόμοι είναι προϊόντα κοινωνικών συμβιβασμών και αποτυπώνουν το συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων, υπό το φώς του εθιμικού και του ιστορικά επικρατήσαντος. Το ίδιο και οι όροι εφαρμογής τους. Είναι αστείο να θεωρείται η νομιμότητα ως ένα ον πέρα από την ιστορία και την κοινωνική ζυγαριά, σαν "μαθηματικά αξιώματα και πορίσματα", 'οπως σημείωνε απαξιωτικά και ένας άλλος αμερικανός δικαστής ο Oliver Wendel Holmes. Το "δίκιο του εργάτη" είναι λοιπόν αίτημα και αγώνας στο πεδίο της κοινωνικής σύγκρουσης που παράγει τους καθοριστικούς για τους νόμους συσχετισμούς: απαιτεί να γείρει η ζυγαριά της κοινωνικής διαπραγμάτευσης πιο κοντά στα συμφέροντα της πλειοψηφίας και όχι της μειοψηφίας της κοινωνίας, και δηλώνει την προθυμία να αγωνιστεί κανείς για αυτό. Όχι μόνο είναι δημοκρατικά νόμιμο, είναι και δημοκρατικά επιθυμητό, εφόσον τουλάχιστον παραδέχεται κανείς ότι ένα από τα καθήκοντα της δημοκρατίας είναι να μην νομοθετεί συστηματικά εναντίον των συμφερόντων της πλειονότητας.
Εγείρονται βέβαια ζητήματα : ποιος προσδιορίζει το "δίκιο του εργάτη"; Ποιος το νομοθετεί; Μα η ίδια η δημοκρατική διαδικασία είναι η απάντηση-εγώ θα έλεγα και η κοινοβουλευτική. Δεν νοείται διαμεσολάβηση άλλη από αυτήν που συνειδητά εγκρίνει ο καθένας. Η δημοκρατία είναι ακριβώς το μόνο πεδίο μέσα στο οποίο το "δίκιο του εργάτη" νομιμοποιείται ως δημοκρατικό αίτημα.
Τέλος: αν η δυσαρέσκεια με τους νομοθέτες και τη δικαιοσύνη εντείνεται όταν οι κοινωνικοί συσχετισμοί δεν αποτυπώνονται έγκαιρα στα επίπεδα αυτά, είναι βέβαιο ότι στην καινούρια συγκυρία στην οποία εισερχόμαστε, ένα αναζωογονημένο, πολύμορφο και διεκδικητικό κίνημα θα απαιτήσει πλεον εντονότερα το δίκιο του εργάτη και του αγρότη, με ποικίλα, συγκλίνοντα συνθήματα.


"Θεωρώ πως οι ταξικές διαφορές είναι αντίθετες στη δικαιοσύνη και, σε τελική ανάλυση, βασισμένες στη βία."
Αλβέρτος Αϊνστάιν, "ο κόσμος όπως τον Βλέπω".

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

ΚΥΡΙΑΚΗ , ΓΙΟΡΤΗ ΚΑΙ....


Κυριακή και δενδροφύτευση...Τείνει να γίνει μέρος της ζωής μας πια, και αυτό εκτός από παρήγορο, είναι και ελπιδοφόρο. Ξεκινήσαμε νωρίς, και ακολουθήσαμε το δρόμο μέσα από τον Διόνυσο...ξέρετε εκεί που υπάρχουν αυτά τα άσχημα παλαιόσπιτα με τους κήπους και το γκαζόν (και όχι μόνο)

Άνθρωποι κάθε ηλικίας, με κάθε μέσο και καλή διάθεση ανηφόριζαν την...ασφαλτοστρωμένη πλαγιά του βουνού...

ομάδες οργανωμένες, παρέες κεφάτες γεμάτες όρεξη και όραμα ρομαντικό και μελλοντικό...

Το ραντεβού μας όμως μας περίμενε στην ακριβώς απέναντι πίσω πλαγιά, και έτσι μετα από 20λεπτο οδήγημα και με τη βοήθεια του διαπλανητικού ηλεκρονικού ρουφιάνου (GPS) φτάσαμε περίπου 1 χιλιόμετρο μακρυά από το σημείο συνάντησης.

Τελικά είναι ωραίο να περπατάς και η ταχύτητά σου να είναι η δεκαπλάσια των αυτοκινήτων!!! Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι το Πεζώ-2 είναι μονίμως το "αυτοκίνητο" της χρονιάς...!!!

Μετά από αρκετή ώρα φτάσαμε στην αρχή της...γιορτής!!! Γιατί το σκηνικό θύμιζε περισσότερο γιορτή, ένα πάρτυ αφιερωμένο στη φύση...!!!...

...και με τέτοια διάθεση μου βγήκε και η ατάκα...: "Τις μηχανές που θα τις... φυτέψουν;!!"...
και ιδού!!!

...!!!

Μια εικόνα...όλες οι λέξεις!!! Το παρόν αγναντεύει αμήχανα το παρελθόν!!!

Και αποφασίζει να αλλάξει το μέλλον...

μαζικά...

οργανωμένα...

ατομικά...

παρε'ί'στικα...

με ασφάλεια...

χαρούμενα...

...ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ...!!!...

περήφανα...

σβέλτα...

ένας ανθρώπινος,οικολογικός και πράσινος κυματοθραύστης απέναντι στην απειλή ενός γιγάντιου τσιμέντινου τσουνάμι...

να αλλάξουμε το τοπίο...

να αλλάξουμε την εικόνα...

με ότι διαθέτει ο καθένας...

όση όρεξη...

να το αλλάξουμε σε όμορφο...

καινούριο...

παντοτινό!!!

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΕ ΑΡΧΑΙΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ



Μετά από μια κοπιαστική Παρασκεύη, ο νους και το σώμα ζητάνε κάτι διαφορετικό από το συνηθισμένο τρόπο ζωής σπίτι-φαί-παιδιά-κάνα μπανάκι και τιβί-κατάνυξη


Το μποτιλιάρισμα στο πήγαινε δεν μας χάλασε και πολύ, έπρεπε να μελετήσουμε την διαδρομή... στο χάρτη!!!

Όπερ και εγένετω!!! Αλλά και πάλι πως πάει κάποιος εκεί; Οι δρόμοι δεν είχαν ονόματα!!! Και το τοπίο είχε μια ξεχωριστή μαγεία...!!!


Που μυαλό για μελέτη...Αυτό το θέαμα μου θύμισε... άρχοντα των δαχτυλιδιών, τι να μου πει η Νέα Ζηλανδία;... σκέφτηκα...




Μετά από πολλές προσπάθειες, και μπόλικη μελέτη του χάρτη, αποφασίσαμε να πάρουμε τη βοήθεια του κοινού γιατί στο τέλος θα πηγαίναμε παντού εκτός από εκεί που θέλαμε!!!! Όχι πως οι πρώτοι δύο που ρωτήσαμε μας κατατόπησαν....Ειδικά ο δεύτερος που ήταν και Πακιστανός;...Ε! τι να λέμε τώρα!!!! Με την τρίτη όμως τα καταφέραμε και οι κόποι μας άρχισαν να αποδίδουν...






Μπίνγκο!!! Η ταμπέλα δείχνει τις προθέσεις της πεζοπορικής πια διαδρομής... -"Παρακαλώ κύριοι, ανεβείτε το λόφο μας και καλό κουράγιο!!!! Και μην ξεχνάτε...Το μονοπάτι που θα περπατήσετε, το χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι πρόγονοί σας για να προσφέρουν στους θεούς τους την αγάπη τους και οι μεταγενέστεροι στον Προφήτη Ηλία τις προσευχές τους...


...το τοπίο θα σας ταξιδέψει μακριά...

...και όσο θα ανεβαίνετε ψηλότερα...



...θα κουράζεστε μεν και θα λαχανιάζετε...



...μπορεί να σας μπουν σκέψεις παραίτησης...(μα γιατί τρέχουμε;...γιατί θα πέσει ο ήλιος στο κατέβασμα...έχει πολύ ακόμα;...)...





...κάμετε λίγη υπομονή και όταν θα έχετε φτάσει εκεί που οι κορφές αγγίζουν τα σύννεφα, θα σας χαλαρώσει και θα σας διώξει την κούραση ο καθαρός αέρας και η ηρεμία της φύσης...Εκει θα δείτε τον αρχαίο βωμό και το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία να αγναντεύουν...









...απολαύστε κι εσείς το αγνάντι...Μην ξεχαστείτε όμως! Το σκοτάδι πέφτει γρήγορα στο βουνό και η θέα παρότι πλανευτική, άλλο τόσο είναι επικίνδυνη...






...αδράξτε λοιπόν όσες περισσότερες εικόνες μπορείτε και αποθηκεύστε τις στον σκληρό του μυαλού σας...





...τη νύχτα που απλώνει τον σκοτεινό μανδύα της πάνω απο την πλάση, την πόλη να ντύνεται τα λαμπερά φωτάκια της και την Δύση να φέρνει βροχή..."